The sunshine state

Sorry alvast vooraf, dit wordt een wat langer stukje dan normaal. Neem een kopje thee en ga en lekker voor zitten. Cuz youre in for a long ride.

Rainbow beach; dit is een heel klein plaatsje met één hoofdweg en één supermarkt. Veel backpackers gebruiken dit vooral als een plek om Fraser eiland te bezoeken. Nadat we waren ingecheckt en onze spullen hadden gedropt in ons 8-persoons dorm, gingen we naar het strand. Nou daar stond een verrassing op ons te wachten. Rainbow beach, het strand in de kleur die de regenboog juist niet bezit; zwart. Nu zijn we natuurlijk redelijk verwend betreft mooie stranden, dus dit was even jammer. Ons hostel was een lekkere drukke boel, met zo'n 250 backpackers.

Net als vele backpackers gingen wij ook naar Fraser eiland.
Fraser eiland is het grootste zand eiland ter wereld. Met bijzondere landschappen,flora en fauna.
We werden opgehaald door een bus, die overigens meer op een tanker leek. En het werd snel duidelijk waarom we werden opgehaald door zo een geval. Zoals ik zei is Fraser een zand eiland, dus zouden we de hele dag rijden over zand, met de nodige hobbels. Eerst reden we over 75 mile beach om vervolgens afgezet te worden bij lake McKenzie. Hier werd weer aan al onze verwachtingen voldaan: helder blauw water en spierwit zand. Dit meer bestaat namelijk uit regenwater, dus is kristalhelder.
Na een verfrissende duik gingen we door naar een subtropisch regenwoud. Ook hier liepen er beekjes met kristalhelder water en de meest bijzondere bomen en planten kwam je tegen. Zo hingen er zelf lianen in het woud, Tarzan was helaas nergens te bekennen.
Na een lunch break gingen we door naar Mahone een scheepswrak. Dit scheepswrak werd omringd door allemaal gekke blauwe kwalletjes. Hierna door naar de pinnacles: gekleurd zand en naar Eli Creek. Een helder beekje dat je met een rustige stroming naar beneden voerde.
En toen zat onze trip er helaas weer op.

Op onze tweede volle dag in Rainbow beach kan ik me niet meer goed herinneren wat we overdag gedaan hebben, het zal dan ook niet bijster boeiend zijn geweest. Op het eind van de middag stond echter iets leuks gepland. We gingen naar Carlo Sandblow, een duin midden tussen de zee, de stad en het bos in. Wat we niet wisten is dat het een hele klim was om bij deze duin te komen, de gids die ons er heen leidde stopte er op een gegeven moment mee en gaf ons verdere instructies. Op dat moment dachten we dat we er bijna waren, maar we waren er helemaal niet bijna. Die gids dacht gewoon ja later mij te ver.
Maar dat lopen was het waard, wat een uitzicht en wat een rust. Precies het tegenovergestelde van ons hostel, waar het nooit rustig is. Nu gingen we niet alleen van het uitzicht genieten, nee we gingen sandboarden. Dit is met een bodyboard waar je normaal de zee mee opgaat, nu gebruik je dit bord om van de helling van de duin of te sjezen. Het was echt onwijs leuk, beetje jammer dat er een fikse storm over ons heen kwam en we onze boarden moesten gebruiken om te schuilen. En je kan al begrijpen hoe erg we daarna onder het zand zaten; het zat letterlijk overal. Ik zal trouwens een foto bijvoegen, als je goed kijkt zie je mij rechts lopen. Pas dan kan je zien hoe immens dit gebied is.
Snel naar ons hostel, vroeg naar bed want onze wekker stond om 5 uur.

Dit kwam omdat we vroeg in de ochtend zouden gaan zee kajakken om dolfijnen te spotten. Helaas werden we wakker gemaakt door de stromende regen, niet wetende dat dit een voorbode voor vandaag zou zijn. Zo ging alles een beetje fout, een van de auto's begon te roken als een gek en begaf er mee, de aanhanger met kajaks raakte los en ramde door de achterkant van de auto. Berend de held besloot even z'n spierkracht te gebruiken en de aanhanger weer vast te koppelen, helaas brak hij z'n teen tijdens dit karwei. De weg erheen duurde een stuk langer omdat de overgebleven auto niet in z'n 3 kon rijden, en het ergst was dat we niks gespot hebben (of je moet een vin 300 meter verderop mee tellen) en alleen in volle tegenwind hebben lopen roeien. Op de terug weg bleef de auto nog in het zand steken, het was dus wat chaotisch haha.
Uitgeput dat we waren hebben we de rest van de dag niks gedaan.

Dan was het onze laatste ochtend van Rainbow beach alweer, want er stond ons een lange rit naar Airlie beach te wachten.

Net als dat Rainbow beach is Airlie een beach een uitvalsbasis naar een toeristische attractie. Waar in Rainbow iedereen naar Fraser gaat, gaat in Airlie iedereen naar Whitsundays.
Voor ook wij de trip naar Whitsundays zouden maken moesten we onszelf nog een dag vermaken in Airlie, een klein dorpje. Gelukkig zijn er veel shops en een groot openbaar zwembad. We hebben ons dan ook niet verveeld. Vroeg slapen want er stond een lange dag op ons te wachten.
We werden netjes opgehaald van ons hostel om in de haven vervolgens wat papierwerk te ondertekenen. Je kent het wel de als je wat overkomt of dood gaat het niet hun schuld is, soort van formaliteit. Vervolgens werden we in een stingersuit gestoken; een wetsuit die je beschermt tegen kwallen en roggen. Toen konden we eindelijk op onze boot, een kruising tussen een raft en een speedboat. Een gruwelijk bootje die heerlijk over de golven kon vliegen, ook al was ene Franse medereiziger daar iets minder blij mee. De planning was om twee verschillende snorkelstops te maken en daarna door te gaan naar Whithaven beach. Ik zou zeggen Google het, want onze foto's doen het niet alle eer aan.
Eerste snorkel stop, we hopsen het water in en het is meteen raak. Een zeeschildpad vlak onder ons, wauw echt geweldig. En die schildpad die vond alles prima, hij zwom rustig omhoog ook al knalde die bijna op ons. Ik was op dat moment teveel in shock om (goede) foto's te maken, maar het was heel tof. Tuurlijk zwommen er nog andere mooie visjes rond, maar die turtle was het best.
Op naar de tweede stop, deze baai wordt ook wel het aquarium genoemd. Het werd snel duidelijk waarom. Er zwommen hier vissen die een meter tot anderhalve meter groot waren, zulke vissen heb ik zelfs nog nooit in Artis gezien. En er zwommen heel veel vissen, en die interesseerde ook niks om de mensen die om hun heen zwommen. We werden volledig omringd, echt heel bijzonder!
Water uit, boot weer in en op naar Hill inlet lookout, hier werden we op het strand gedropt en deden we een korte bushwalk om vervolgens bij het uitkijkpunt te komen. Whithaven beach: wat een uitzicht. Een wirwar van strand en blauw water. Het mystieke aan ons uitzicht was dat de lucht niet strakblauw was, maar dat er donkere wolken aan de hemel hingen. Tijdens die lunch kwamen die wolken ons dan ook bezoeken, en het is daarna niet meer droog geweest. Gelukkig zat onze trip er op en hadden we alle attracties gezien zonder regen.
Even een warme douche en eten, want om kwart voor negen stond onze laatste bustrip te wachten. Op naar Cairns.

Cairns is een leuk stadje, dat net als Airlie beach een openbaar zwembad heeft. Bij die zwembad stonden allemaal leuke kraampjes. In cairns hebben ze ook nog iets bijzonders, zo hangen heel veel bomen vol met vleermuizen. En wie denkt dat vleermuizen pas bij nacht actief worden, nou nee. Deze beesten schreeuwen de hele boel bij elkaar, super grappig.
Cairns betekend ook het einde van ons Australië avontuur, we vliegen maandag 7 maart om 12.45 naar Singapore. Onze laatste dag hebben we dan ook heerlijk van de Australische zon genoten.
De vier weken zijn voorbij gevlogen, en ik heb nu al heimwee naar Australië. Vooral naar de supermarkten die een waar feestje waren, en dan het meest de chocolade afdeling die meer leek op een Willy Wonka fabriek.

Australië was echt geweldig en heeft aan al onze verwachtingen voldaan of ze zelfs overtroffen. Er hangt een relax sfeertje en de landschappen en steden zijn prachtig. Wildlife hier is ook super, zo hebben we de meeste leuke beesten gezien. Misschien hebben we daar nog de meeste mazzel gehad, we hebben geen slang of spin gezien!